Maestro is een spektakel

Nederlands Brandweerorkest viert jubileum

BILTHOVEN Het Nederlands Brandweerorkest bestaat 95 jaar. Om deze respectabele leeftijd te vieren, initieerde het orkest een wedstrijd: een Maestro-competitie. Zeven deelnemers mochten de plaats van de vaste dirigent voor één keer overnemen om daar hun vers geleerde kunsten te tonen. Het werd een zonnig en feestelijk muziekspektakel op het Vinkenplein.

Door: Pauline Pothoven

Ruim voor aanvang druppelden de eerste genodigden en nieuwsgierige passanten het Vinkenplein op. Het Nederlands Brandweerorkest was immers aan het warmdraaien en dat trekt de aandacht. Met 35 vrouw en man sterk is het een imposant en krachtig orkest. Laat staan als je recht voor hen op de bok staat met een baton in de hand. Ofwel, dirigent bent. Dat is wat zeven plaatsgenoten mochten doen. Onder hen uw verslaggeefster. Mijn medestanders én concurrenten in dit avontuur, waren Hans Frederiks van Toneelvereniging Steeds Beter, Maaike van der Meer van Studio Pilates en Meer, Ernst Veldkamp van Brandweer De Bilt, Jolanda van Hulst van de voedselbank, Hans Stevens van Kapsalon Stevens uit Maartensdijk en Erik van Heeringen. 

BLUBBERBENEN In slechts twee bijeenkomsten werden we klaargestoomd voor deze unieke ervaring. De vaste en zeer bevlogen dirigent Lucienne de Valk verzorgde een spoedcursus dirigeren waarna we direct voor de leeuwen werden gegooid. Waar ik in eerste instantie niets dan enthousiasme voelde, veranderden mijn benen en brein spontaan in pudding op het moment dat ik de bok betrad. Wat indrukwekkend en spannend. Al die ogen die op je gericht zijn en die mooie, blinkende instrumenten. Ervaren muzikanten die in de startblokken staan om iedere beweging van dat kleine stokje op te volgen. Mijn bravoure maakte direct plaats voor grootse nervositeit. Die zenuwen vertaalden zich afgelopen periode gelukkig niet alleen in slapelozen nachten maar hadden ook een productieve uitwerking. Zoals het overal en nergens neuriën van Rolling in the deep van Adele, het stuk dat ik had uitgekozen. Op straat kreeg ik regelmatig vreemde blikken toegeworpen wanneer ik met handgebaren mijn ‘slagen’ (met de hand/baton het ritme aangeven) aan het oefenen was. 

DE WEDSTRIJD Zo goed mogelijk beslagen ten ijs, melde ik me zondag op het Vinkenplein. Na het openingslied was het de beurt aan ons, dirigenten voor één dag. Alle zeven voerden we ons eigen, eindeloos geoefende nummer uit. De één soepeler en met meer zelfvertrouwen dan de ander. Dat in de ontspanning en het vertrouwen, de crux zat, bleek duidelijk uit de twee finalisten; Maaike en Hans. Beide stonden ze met kalmte en plezier op de bok. Aan elkaar gewaagd speelden ze allebei het nummer Copacobana. Deskundige juryleden Anita van Soest en Johanna Eijsbouts van KunstenHuis Idea besloten samen met het orkest dat Maaike de overduidelijke winnares was. Ter afsluiting van een fantastische, zonovergoten, met zenuwen en plezier doordrenkte dag, schalde de Copacobana nog een keer over het Vinkenplein.