Kabir helpt al 23 jaar vluchtelingen

Door Julie Houben

‘Soms geef ik ‘mijn kinderen’ bijles’

Al 23 jaar helpt Kabir vluchtelingen in gemeente De Bilt met alles waar ze tegenaan lopen bij hun inburgering. Hele gezinnen neemt hij onder zijn hoede. Zelf is hij geen vluchteling. Hij kwam als ‘gewone’ Indiër naar De Bilt voor een baan als geofysicus aan de Universiteit Utrecht.

Bilthoven- Elke woensdagmiddag heeft Kabir Roy Chowdhury (75) spreekuur bij Steunpunt Vluchtelingen De Bilt, op de 2e verdieping van de bibliotheek. Hij doet dit werk met enorme toewijding en sinds zijn pensionering stopt hij er nog meer uren in. ‘Ik ga ook vaak naar ouderspreekavonden van gezinnen die ik begeleid en soms geef ik ‘mijn kinderen’ bijles. Bij één school moest ik eens vijf gesprekken doen. Die hebben toen eerst mij ingeroosterd en daarna pas het rooster afgemaakt’ vertelt hij lachend. ‘En elke zondag doe ik mijn ‘pastoorsrondje’. Dan bezoek ik alle families die dat fijn vinden.’

Zijn behoefte om iets betekenisvols te doen naast zijn werk ontstond in Amerika, waar hij in de jaren ‘80 als onderzoeker aan de Princeton University werkte. ‘Ik werd getriggerd door een A5-je aan een boom op de campus met de tekst ‘Vrijwilligers gezocht voor interessante job’. Dat was het zeker! Ik moest 2 keer per week jonge gevangenen bezoeken en steun bieden. Meestal was ik hun enige bezoek. Het was zo mooi om die jongens te leren kennen, ze te zien opbloeien en begrip te krijgen voor hun achtergrond. Ik heb het jarenlang gedaan naast mijn onderzoek.’

Kabir wist: dit wil ik blijven doen. ‘Maar in Texas, mijn volgende standplaats, was geen gevangenis in de buurt waar dit kon. Toch wilde ik iets zinvols doen. Via via kwam ik toen in contact met twee blinde vrouwen die ik vooral hielp met hun administratie en financiën. Ook dit werk maakte indruk: het vertrouwen dat zij mij gaven, het verschil dat ik in hun leven kon maken met die paar uurtjes.’

In 1993 kwam hij naar Nederland, samen met zijn Duitse vrouw die hij had ontmoet tijdens zijn promotie-onderzoek in Duitsland. ‘Kinderen hebben we niet. Dat maakt dat ik naast mijn drukke baan als universitair hoofddocent ook hier tijd kon maken voor vrijwilligerswerk. Via een collega kwam Vluchtelingenwerk op mijn pad. Ik begon met een avondspreekuur. Overdag lukte mij niet vanwege mijn werk. Ik vond het geweldig om te doen. En nog steeds.’

‘Of ik me hier thuis voel? Ik voel me thuis waar ik verschil kan maken. En dat kan overal, heb ik geleerd. Maar we hebben wel bewust voor Europa gekozen. India heeft teveel cultuur en sociale regels. Dat werkt knellend voor grote groepen mensen. De VS heeft hier juist een tekort aan: het is een harde samenleving. Europa vonden we een mooie middenweg. Nederland is een fijn land om te wonen. Alleen de bureaucratie is wel een dingetje, daar loop ik met mijn cliënten vaak tegenaan. En soms mis ik de bergen ....’