Theo heeft een antiekmuseumpje

‘Het begon al op mijn zestiende’

door Julie Houben

Van oorsprong is Theo Huitema een echte Utrechter. Maar hij woont al ruim acht jaar in de Bilt, waar hij naast zijn huis een bijzonder museumpje heeft gecreeërd met de meest uiteenlopende antieke spulletjes. Alles met liefde bij elkaar gespaard en uitgestald. ‘Achter elk voorwerp zit een verhaal.’

De Bilt - En die verhalen vertelt Theo (67) graag. Blijven zitten kan hij daarbij niet. Elk voorwerp wordt erbij gepakt ter illustratie van zijn enthousiasme. Het begon allemaal op zijn 16e. Toen kocht Theo, zoon van een welgestelde kruidenier annex zuivelhandelaar, zijn eerste antieke weekschaal op de rommelmarkt op het Utrechtse Paardenveld.

‘Hij kostte wel 7 gulden, een vermogen voor mij in die tijd. Ik had net een baantje waarmee ik 40 gulden per week verdiende! Maar ik moest hem gewoon hebben’, vertelt Theo. ‘Ik vind hem nu niet meer zo bijzonder, maar ik ben er aan gehecht, dus hij blijft onderdeel van mijn museumpje.’

Veel van Theo’s spulletjes hebben een link met zijn eigen jeugd. ‘Ik heb een zwak voor voorwerpen uit oude kruidenierszaken. Zo heb ik een weegschaal uit 1947 van de Biltse fabrikant Olland. Leuk toch? Die zat hier vroeger in de Dorpsstraat.’ Verder heeft hij een voorliefde voor de stijl uit de jaren 20 en 30. ‘Art Deco, Amsterdamse School, mooie buizenframes, dat werk.’
Hij struint het liefst antiek- en kringloopwinkeltjes af voor zijn collectie. Digitale veilingen en Marktplaats zijn niet zijn ding. ‘Daar zitten veel te veel mensen op, waardoor de prijzen absurd hoog worden.’

Theekoker

Soms krijgt hij een prijs met succes omlaag. Theo pakt er een recente aanwinst bij: ‘Dit is een volautomatische Engelse theekoker uit 1956. Prachtig toch? Van wit bakeliet, heel bijzonder. En hij werkt ook nog! Niet toen ik hem kocht, daarom kreeg ik hem uiteindelijk voor 60 euro mee. Maar ik heb hem zelf gerepareerd. Alles wat ik koop moet werken, anders vind ik er geen zak aan. Overigens heeft dit apparaat zo weinig vermogen dat het bijna een uur nodig heeft om een potje thee te maken, dus het blijft een museumstuk.’

Overvol

Theo blijft spullen kopen hoewel zijn museumpje eigenlijk al overvol is. ‘Ik kan het gewoon niet laten, het is mijn hobby. Maar mijn laatste aankoop, een houten boerenkar, staat weggemoffeld onder een tafel. ‘Het bezit van de zaak is het einde van het vermaak’ zeggen ze. Dat geldt wel een beetje voor mij vrees ik. Ik krijg ook vaak spulletjes van familie en vrienden die mijn museumpje kennen. Die kan ik dan ook niet weigeren.’

Dus Theo moet ontspullen. Maar dat is niet gemakkelijk, als bij elk voorwerp een verhaal zit. ‘Als het echt te erg wordt breng ik wat spulletjes naar de kringloopwinkel. Dan maak ik er iemand anders weer blij mee en de opbrengst gaat ook nog naar een goed doel.’