Dankzij cowfunding Brandrode koeien

In de stallen en op het erf van boerderij Nieuw Bureveld geen Brandrode koe te ontdekken. ‘Nee, zegt Dirk Jan Stelling lachend, die staan allemaal nog op Sandwijck. Straks in de winter komen ze wel naar binnen.’

door Astrid van Walsem

De Bilt - Op het boerenbedrijf Nieuw Bureveld van Dirk-Jan Stelling (55) en Martine Wismeijer (46) en hun twee kinderen is het gezellig. Op de kleine parkeerplaats staan oude stenen bekers vrolijk op hun kop op de punten van het hek. Een jongeman rijdt rond op een skelter en een oudere dame staat te vegen. Een doorsnee boerenbedrijf is het niet.
‘Dat kan ook niet meer vandaag de dag. Om je hoofd boven water te houden, moet je creatief zijn,’ vertelt Dirk-Jan. ‘De ouders van Martine hebben hier altijd een melkveebedrijf gehad. Maar hun drie dochters hadden geen belangstelling om het bedrijf over te nemen. Martine was eigenlijk fysiotherapeut maar van lieverlee toch in het bedrijf gerold en ik ook. Ooit was ik leraar.’

‘Wij hebben een andere invulling aan de boerderij gegeven, maar het is en blijft nog steeds een boerenbedrijf. Tegenwoordig zijn wij een zorgboerderij voor mensen met een verslavingsachtergrond en mensen met een niet aangeboren hersenschadeletsel.
Maar goed, je komt natuurlijk voor mijn verzameling van Brandrode koeien. Daar hoort een heel leuk verhaal bij. Die koeien zijn gesponseerd door de werkgroep Sandwijck. Dit is een werkgroep zonder juridische status die zich inzet voor het natuurbehoud op Sandwijck, een klein natuurgebied aan de rand van Utrecht de Bilt. Het zijn allemaal mensen met een keurige kantoorbaan. Elke zaterdag werken zij op landgoed Sandwijck ter behoud van het natuurgebied. Zij weten precies hoe de natuur daar in elkaar zit en hebben bij alles wat zij doen een duidelijke visie. Zij wilden graag samen met het Utrechtse Landschap de Brandrode koeien herintroduceren. Daar hebben zij een cowfundactie voor opgezet. En nu lopen er 28 Brandroden rond.

Kenmerken van de Brandrode koeien naast hun egale dieprode kleur, zijn hun vier witte sokken, de witte pluim aan het uiteinde van hun staart, hun horens en blauwe tong.
Het zijn eigenlijk wilde koeien en daardoor best lastig op stal te houden in de winter. Ook vanwege hun horens. Wij slachten de koeien en het vlees is ons rendement. Het dierenwelzijn staat voorop zowel voor de werkgroep als voor ons. De koeien worden op natuurlijke wijze in de wei gedekt in juli. Ze hebben een draagtijd van 9 maanden en eind april hebben we de kalfjes. Dat komt vaak tegelijk met het mooie weer en kunnen ze gelijk de wei in. Ze blijven ook bij hun moeder. Daarnaast geven wij de koeien de tijd om te groeien en laten wij er pas een stier bij op tweejarige leeftijd. Wij slachten de koeien pas als zij niet meer drachtig worden.
De slogan die hoort bij hun vlees dat wij op de boerderij verkopen, is: “Als je koopt, weet watje eet en koop je bewust.”
De leden van de werkgroep hebben voorrang bij het uitzoeken van het vlees. De meesten eten maar heel weinig vlees, maar als ze dan vlees eten, vinden ze het wel fijn om te weten van welke koe het afkomstig is.’
‘Het is gewoon een mooie Hollandse koe die historisch gezien thuishoort in het Hollandse landschap.’