Zoveel moois te ontdekken in Afrika

In de woonkamer van Lucy Geurtsen (63) ademt het Afrika. Voor de ramen hangen gordijnen met de herkenbare printen. De boekenkast is gevuld met boeken over Afrikaanse landen en hun kookkunst. De boekenkast wordt bewaakt door een rij indringend kijkende houten beelden die bovenop op de uitkijk staan.

De Bilt - Lucy is de jongste van acht kinderen in een katholiek gezin. Ze groeit op in de Achterhoek op een boerderij. Haar oudste zus doet missiewerk in Papoea nieuw Guinea en stuurt regelmatig brieven en foto’s naar huis. ‘Mijn interesse in andere culturen is mede hierdoor aangewakkerd.’

Al Lucy haar oudere zussen verlaten het ouderlijk huis en zwerven uit over de wereld. En ook Lucy snakt naar haar zelfstandigheid. Op haar achttiende gaat zij op kamers in Utrecht en op twintigjarige leeftijd besluit ze naar Londen te gaan om de taal te leren. Hier loopt ze haar man tegen het lijf. Een Engelsman opgegroeid in Rhodesië. Ze beschrijft haar man als een ‘man of the world.’
In 1982 zet Lucy voor het eerst een stap in Afrika wanneer zij op bezoek gaat bij haar zus in Kameroen.
‘Het was een ware cultuurschok. Ik maakte daar een begrafenis ceremonie mee inclusief gillende mama’s en papa’s. Ik maakte mee dat verhoudingen binnen gezinnen anders lagen. En voor het eerst in mijn leven zag ik albino’s. Daarnaast kwam ik in aanraking met ander eten zoals het Kameroense gerecht bestaand uit zoete aardappel met gedroogde vis en banaan. Tevens hoorde ik de muziek met de Caribische invloeden. Het was een fascinerende ervaring.’

‘In 1984 maakte ik met mijn man mijn eerste echte Afrikareis. Vanuit Kaapstad, waar het zusje van mijn man woonde, begon onze ontdekkingsreis door Zuid Afrika. Ik was onder de indruk van de diversiteit aan culturen. We bezochten de homelands en ik merkte steeds meer wat apartheid inhield. De verhouding blank en zwart klopte gewoon niet. Er was echt sprake van een blanke overheersing.’

‘Terug van deze reis begonnen mijn man en ik een restaurant met de naam The Ostrich. Wij hadden een verscheidenheid aan internationale gerechten op de kaart staan, maar na tien jaar was het restaurant veranderd in Afrika. Er klonk Afrikaanse muziek en de hele menukaart bestond uit Afrikaanse gerechten. Er hingen lampen uit Marokko, stoffen kwamen uit Congo en Ghana en de muren waren geverfd in de typische Afrika aardtinten.
De gerechten verzon ik vaak zelf aan de hand van de ingrediënten uit een bepaald Afrikaans land.
Na 25 jaar zijn wij gestopt met het restaurant. Mijn man werd erg ziek en is uiteindelijk overleden.
Daarna ben ik begonnen met een Afrikaans cateringbedrijf, nog steeds onder de naam The Ostrich.

Maar 1 december 2017 ga ik stoppen. Na 40 jaar zelfstandige geweest te zijn, is het mooi geweest.’

Tekst & foto: Astrid van Walsem