Column van Evelien Ribbens

Evelien Ribbens - Elise ken ik al 42 jaar. Vanaf de eerste dag dat wij beiden in Utrecht kwamen wonen en dachten dat we onderwijzeres wilden worden. Elise komt uit een gigantisch gezin van elf kinderen. Al die jaren is dat gezin en ook het kleine gezin waar ik uit kom onderwerp van gesprek. De laatste tien jaar werd broer Hans altijd uitgebreid besproken. Hans was ziek. Levenslang suikerpatiënt met alle gevolgen van dien. Zijn nieren deden het niet meer, hij zag bijna niets meer, hij zat in een rolstoel. Maar Hans was een doorzetter, een aartsoptimist en hij wilde zo zelfstandig mogelijk thuis wonen bij zijn vrouw.

Voor zijn vrouw was de zorg te zwaar aan het worden. Alle dagen een gehandicapte man die nou eenmaal niet alleen mag zijn om je heen is heftig. Ze werd somber, ze was uitgeput. En toen waren daar de zussen van Elise en Hans: Dies en Hanneke. Jarenlang gingen deze twee zussen ieder een dag in de week voor hun broer zorgen, zodat de vrouw van Hans dingen voor zichzelf kon doen.

Elf kinderen krijgen lijkt me een ramp. Dat gun je niemand. Alleen al die zwangerschappen en bevallingen en dan moet dat ook nog allemaal opgevoed worden. Maar als die kinderen als zestigers en zeventigers zo goed voor elkaar zorgen als Dies en Hanneke voor hun broer, dan is er vast iets erg goed gegaan in die opvoeding. Het thema van de dag van de mantelzorg is dit jaar “mooie mantelzorgmomenten”. Ik denk dat Dies en Hanneke die momenten ook hebben gehad. Ik begrijp dat ze veel intensieve gesprekken met hun broer hebben gevoerd. Gesprekken waar je in andere situaties nooit aan toe zou komen. Afgelopen week is Hans overleden. De mantelzorg stopt dus. Aanstaande vrijdag is de dag van de mantelzorg. Ik denk aan Dies en Hanneke. Zussen en mantelzorgers die de veel te zware mantelzorgtaak van hun schoonzus wat konden verlichten.