Afbeelding
gemeente De Bilt

Nieuwjaarstoespraak burgemeester Sjoerd Potters

5 januari 2024 om 11:09 Politiek

De Bilt Het nieuwe jaar is weer begonnen en we kunnen in gemeente De Bilt terugkijken op een relatief rustige nieuwjaarsnacht met helaas een enkele uitzondering zoals rondom de Hessenweg in De Bilt.

Gelukkig was er geen persoonlijk letsel bij onze hulpverleners, de brandweer, politie, BOA’s en medewerkers van de buitendienst. Ook dit jaar hebben ze weer een fantastische prestatie geleverd om onze inwoners een veilige avond en nacht te bezorgen.  Mag ik daarvoor van u een groot applaus? 

Soms zou je willen, dat je even in een glazen bol kon kijken. Om te zien, hoe spannende gebeurtenissen aflopen. Om te zien, hoe ingewikkelde vragen ervoor staan waar we hier in onze gemeente, in ons land én de wereld mee worstelen. En waar we soms wakker van kunnen liggen. Drie jaar geleden zaten we door corona allemaal thuis. Met een flink aantal beperkingen. Misschien had het ons geholpen om het makkelijker vol te houden, als we toen geweten hadden, dat het nu wél weer kan. Dat het leven uiteindelijk in een aantal opzichten weer min of meer normaal zou zijn. Al waren we vast ook verrast geweest als we in die glazen bol hadden gezien,  dat we toch weer in de file zijn gaan staan, op weg naar een afspraak die we ook heel goed online konden doen.

In 2022 barstte er een verschrikkelijke oorlog uit in Oekraïne. We schoten te hulp – ieder op onze eigen manier. We vingen mensen op die hals over kop hun huizen en families hadden verlaten. Op zoek naar een plek waar zij veilig waren. Ook bij ons in De Bilt. Ik had het hun zo gegund, dat ze allang weer naar huis hadden kunnen terugkeren. Omdat het weer veilig is. Maar de oorlog woedt nog altijd in alle hevigheid door. Nog altijd zetten we er met elkaar de schouders onder om veiligheid, onderdak, scholing en werk te bieden aan wie het nodig heeft. Maar wat zou ik graag in een glazen bol kunnen kijken om mensen perspectief te geven: hoe lang nog, voordat er weer vrede is in Oekraïne?

Dit najaar brak er ook een vreselijk conflict uit tussen Israël en Hamas. Honderdduizenden mensen raakten daardoor op drift, ook ouderen en zieke mensen. Kinderen die plotsklaps wees worden, families die gehalveerd worden; we zien enorm veel menselijk leed. Al is het in heel andere mate…ook híer merken we de gevolgen van dit conflict. Er zijn grote zorgen over familieleden in Israël of Gaza. En er zijn zorgen over wat dit met ons zelf doet – in Nederland, in ons De Bilt. Speelt dit conflict ons verder uit elkaar? Polariseert onze samenleving nog verder? Ik zou willen dat ik een glazen bol had om in te kijken:

Maar aan de andere kant: zo’n glazen bol maakt misschien ook dat we alleen maar lijdzaam afwachten tot iets is opgelost. Het maakt misschien dat we ons alleen maar machtelozer voelen: wat kan ík eraan doen; wat kan ík bijdragen aan een betere wereld?

Ik geloof dat we niet lijdzaam hoeven te zijn! Dat we ons niet machteloos hoeven te voelen! Want hoe klein ook – we kunnen allemaal iets doen. En het allerbelangrijkste dat we kunnen doen, is tegelijkertijd ook het gemakkelijkste wat we kunnen doen. We hoeven onszelf niet op scherp te laten zetten. We hoeven ons niet mee te laten zuigen in het wij/zij-denken. We hoeven niet vóór de één en tégen de ander te zijn. We hoeven niet bang te zijn voor elkaar.

Er is iets wat wij als mensheid altijd hebben gedaan om de verbinding met elkaar te zoeken: het gesprek met elkaar voeren! Zonder iets over elkaar te vinden. Zonder over elkaar te oordelen.

Hoe simpel of naïef het misschien ook klinkt: met elkaar in gesprek gaan of blijven is de krachtigste manier om zelf niet mee te gaan in conflicten. Echt naar elkaar luisteren draagt bij aan wederzijds begrip. Nieuwsgierig naar elkaar zijn, een open houding kan zoveel doen. En draagt daardoor bij  dat ingewikkelde vraagstukken mogelijk eerder worden opgelost.

Ook hier in onze gemeente, merkten we dat het conflict in het Midden-Oosten tot grote zorg en onrust leidde. Daarom zijn we met verschillende geloofsgemeenschappen om tafel gaan zitten. Om het gesprek met elkaar te voeren. En naar elkaar te luisteren. We merkten al snel, dat de grote zorg om wat er gebeurt en het verdriet om ieder slachtoffer, tot verbondenheid leidt. Zodra je dat samen onder ogen ziet, kun je ook samen verder kijken. En stappen zetten om te voorkomen, dat een conflict ergens anders in de wereld, ons hier uit elkaar speelt.

Eén van de zorgen die we deelden, was: Hoe nemen we onze jonge mensen hierin mee? Hoe leren we hun om nieuwsgierig naar elkaar te blijven en weg te blijven van het wij/zij-denken? De algoritmen waar zij dagelijks aan blootgesteld worden via hun mobieltjes  maken dat zij in een eigen wereld terechtkomen. Zonder dat ze zich daarvan bewust zijn. Een eigen wereld, waar de ander niet meer ís. Of erger nog: waar de ander als vijand wordt gezien. Een zwart/wit-wereld zonder enige nuance. Terwijl níets zwart/wit is. Tussen beide zit een wereld aan kleuren, die er allemaal mogen zijn. Hoe helpen wij elkaar om de nuance te zoeken of te zien?

Het meest krachtige antwoord op deze lastige vraag, is die eenvoudige oplossing: door jongeren te helpen om met elkaar in gesprek te gaan. En elkaar niet zozeer te vragen: Wat vind jij ervan? Maar door simpelweg te beginnen met: Hoe gaat het met je? We kunnen elkaar leren nieuwsgierig te zijn. Juist naar iemand die geen deel uitmaakt van je eigen groep. We kunnen jongeren leren dat zij niet voortdurend hun mening tegenover die van een ander hoeven te zetten. Dat ze even de tijd kunnen nemen om ergens over na te denken. Om met hun hart te luisteren, in plaats van met hun hoofd, dat altijd weer aan het argumenteren slaat.

Als ouderen kunnen wij hun dat natuurlijk alleen leren, door de kunst van het gesprek vóór te leven. Als wij zelf luisteren met nieuwsgierige aandacht, zonder te oordelen. Als wij ons zelf niet laten meesleuren in conflicten: in reële conflicten of in conflicten die ons worden voorgespiegeld en die er misschien helemaal niet zijn.

En het mooie is, we kunnen dit iedere dag, ieder moment, in iedere ontmoeting opnieuw oefenen. Ik heb dat het afgelopen jaar ook gezien. We hebben zeker niet stilgezeten. Als ik kijk naar de opvang van de Oekraïners en Alleenstaande Minderjarige Vluchtelingen, nieuwe en bestaande initiatieven zoals de Holocaust Memorial op 27 januari, de 4 mei herdenking, afschaffing van de slavernij, het festival Blikopener en de Japanse Capitulatie. Maar ook projecten als de omgevingsvisie en de Spoorzone, waarbij we met elkaar het gesprek aan zijn gegaan. Al dat moois is begonnen met een ontmoeting en een gesprek. Dank aan iedereen die zich hiervoor heeft ingezet en zijn stem heeft laten horen.  

Zo kunnen we iedere dag een kleine stap zetten op weg naar een fijnere wereld. Zo kunnen we voorkomen, dat conflicten van ergens anders, ons hier uit elkaar spelen. Zo kunnen we voorkomen, dat we de verbinding met elkaar kwijtraken.

Tijdens het gesprek met de geloofsgemeenschappen hier in onze kernen merkten we, dat we zoveel méér met elkaar delen dan we soms denken. Onze zorgen om onze jongeren; onze onrust; onze gevoelens van ongemak.

Het belangrijkste wat wij hier in Nederland met elkaar delen, hebben we vastgelegd in onze Grondwet. Dat is ons fundament, ons uitgangspunt en ons houvast.

Artikel 1 van onze grondwet zegt: Allen die zich in Nederland bevinden, worden in gelijke gevallen gelijk behandeld. Discriminatie wegens godsdienst, levensovertuiging, politieke gezindheid, ras, geslacht, handicap, seksuele gerichtheid of op welke grond dan ook, is niet toegestaan. Daar kunnen wij iedere dag met elkaar aan werken. Door met elkaar in gesprek te gaan of te blijven. Naar elkaar te luisteren. Door voor elkaar te blijven zorgen. Door ons niet in echte of vermeende conflicten en tegenstellingen te laten meeslepen.

Dat is ook wat mij als burgemeester drijft - iedere dag opnieuw. Daarin wil ik óók een voorbeeld zijn.  Hoe lastig dat soms ook is. Want ook bij mij schieten de oordelen soms door m’n hoofd. En vind ik ergens iets van.

Maar dan is er de wetenschap dat we altijd opnieuw de verbinding met elkaar kunnen aangaan, door in gesprek te zijn. Dat is mijn houvast. Dat is ons houvast. Dat wens ik ook onze Raadsleden toe. Voor wie het aan de ene kant belangrijk is om te laten zien waar zij voor staan. En om aan de andere kant vóór te leven, dat je ondanks verschillen samen voor hetzelfde staat: een gezonde en veerkrachtige samenleving met goede voorzieningen voor onze inwoners.

Wat 2024 ons ook brengt, ik wens ons toe dat we samen, in het klein, doen wat er nodig is voor een betere wereld. Dat we elkaar blijven ontmoeten en in gesprek zijn met elkaar.

Omdat ontmoeting en gesprek dé manieren zijn waarop wij mensen het al eeuwenlang met elkaar redden. En hierdoor dingen samen kunnen realiseren. Daar hebben we geen glazen bol voor nodig! Daar hoeven we elkaar alleen maar recht voor in de ogen te kijken.

Ik wens u een heel goed en gezond 2024 toe!

Deel dit artikel via:
advertentie
advertentie