Groeien en genieten op [‘chill’ Curaçao]
12 juni 2020 om 10:04Het normaal zo levendige Curaçao ligt er de laatste maanden stil bij. De coronacrisis heeft ook hier toegeslagen en van de normaal in grote getale aanwezige toeristen is geen spoor te bekennen. ,,Het is erg rustig overal’’, vertelt de uit Barneveld afkomstige Amber Kempen vanuit haar huis in Marie Pampoen, een buurt vlakbij de hoofdstad Willemstad. ,,Normaal is het op de stranden ontzettend druk en stikt het er van de toeristen. Die zijn nu nergens meer te bekennen. Ook veel anderen, zoals stagiaires die niet meer konden blijven, zijn vertrokken. De sfeer is heel anders.’’
Ze gaat verder: ,,Je ziet dat de typisch toeristische activiteiten, zoals zwemmen met dolfijnen, voor ‘quarantaineprijzen’ verkocht worden. Iedereen wil natuurlijk dolgraag weer aan de slag.’’ Voor de mensen die van buitenaf naar het eiland komen, gelden strenge regels. ,,Reizigers moeten verplicht twee weken in quarantaine in een daarvoor bestemd resort. Daar worden ze onder politiebegeleiding naartoe gebracht. Voor verblijf in het resort betalen ze 250 gulden, dat is ongeveer 125 euro, per persoon per dag. Je mag dan niet van je kamer af. Op bepaalde tijden kunnen de gasten eten ophalen. Dat nodigt niet echt uit om hier even vakantie te gaan vieren. Toch merk je dat er ook veel positiviteit heerst. Er is vooral veel hoop dat alles snel terugkeert naar ‘normaal’.’’ Vanaf 1 juli gaat het eiland weer ‘open’ voor toeristen uit enkele Europese landen en wordt de verplichte quarantaine voor hen opgeheven. Wel geldt er een maximum van tienduizend toeristen per maand.
Tot nu toe zijn er eenentwintig besmettingen met het coronavirus op het Caribische eiland dat zo’n 160.000 inwoners telt gemeld. Een van hen, een Nederlandse toerist, is overleden aan het virus. De anderen zijn allemaal genezen. ,,Het aantal valt tot nu toe dus mee, maar mensen zijn hier vooral bang voor een grote uitbraak. Het is een klein eiland en het kan snel gaan. Ook de beschikbare zorg is maar beperkt. Daarom zijn ook zo snel zulke strenge maatregelen genomen.’’
LOCKDOWN Dat de maatregelen rond het coronavirus op het eiland streng zijn, hebben ook de inwoners ervaren. In totaal hebben zij negen weken in strenge lockdown gezeten. ,,Het vele thuiszitten vond ik soms wel lastig. Je kon geen kant op.’’ In tegenstelling tot in Nederland, mochten inwoners ook heel beperkt naar buiten. Zij werden ingedeeld in drie groepen, afhankelijk van de eerste letter op het nummerbord van hun auto. ,,Elke groep mocht twee dagen per week naar buiten om boodschappen te doen. Voor ons waren dat de dinsdag en vrijdag. De andere dagen konden we niets anders dan thuis zitten. Boodschappen doen werd haast een soort uitje, omdat dat het enige moment was dat je naar buiten kon.’’
Amber was blij dat haar werk op een Nederlandse basisschool, waar ze inmiddels twee jaar werkt, wel gewoon doorging. In het begin van de crisis ging dit online op afstand, inmiddels staat ze weer voor de klas. ,,Het scheelt een hoop dat je in elk geval kan werken. Anders duren de dagen wel heel lang.’’ Ook haar vriend, die werkt als docent geschiedenis op een middelbare school en met wie ze sinds een jaar samenwoont, gaf les op afstand. De twee leerden elkaar kennen tijdens hun eerst week op het eiland. ,,Hij kwam op hetzelfde moment aan en maakte deel uit van de groep nieuwe collega’s.’’
Voor vertrek, inmiddels ruim twee jaar geleden, werd een groepsapp gemaakt voor nieuwe collega’s op de school waar Amber zou gaan werken, om een handje te helpen bij bijvoorbeeld vragen over de verhuizing of het regelen van een woning. Ook na aankomst bleef de groep met elkaar omgaan. ,,We kwamen aan op Curaçao en kenden verder nog niemand. Dan is het logisch dat je naar elkaar toetrekt om samen dingen te doen en de omgeving te leren kennen. We zaten allemaal in hetzelfde schuitje.’’
TOEVAL In tegenstelling tot veel mensen die naar het buitenland verhuizen, was emigreren niet altijd al een droom van de Barneveldse. ,,Dit avontuur kwam toevallig op mijn pad. Ik zag de vacature via Facebook voorbij komen en die sprak me aan. Ik vroeg me af waarom ik het niet zou doen. In Nederland had ik een huurhuis en geen relatie. Ik zat nergens aan vast. Het leek me een leuke uitdaging en ik besloot het te proberen. Mocht het niks zijn, dan zit ik er toch niet voor altijd aan vast.’’ En zo zegde ze haar baan bij De Spreng in Barneveld op, de basisschool waar ze zelf ook als kind op zat.
Haar omgeving reageerde enthousiaste op het nieuws dat ze een baan had gevonden op Curaçao. ,,Alleen mijn vader vond het niks. Hij wilde me niet zo lang missen. Dat was wel even moeilijk. Inmiddels is hij hier geweest, heeft hij gezien hoe het hier is en met wie ik omga. Dat helpt, al denk ik dat hij me het liefst weer terug naar Nederland ziet gaan.’’
INDRUKKEN Het afscheid dat volgde viel haar heel zwaar. ,,Toen ik op het vliegveld stond, vroeg ik me wel af waar ik aan begonnen was. Wat doe ik mezelf aan? Als je eenmaal bent aangekomen op het eiland, vergeet je dat vrij snel. Er zijn zoveel nieuwe indrukken en zoveel andere dingen waar je op dat moment druk mee bent. Op het moment dat het nieuwe er een beetje vanaf is, ga je pas nadenken over wat je eigenlijk hebt achtergelaten. Het dipje van heimwee komt voor veel mensen dan pas. Gelukkig gaat de heimwee op een gegeven moment ook weer weg. Voor je gevoel is iedereen in Nederland toch nog heel dichtbij, omdat je de mogelijkheden hebt om vaak te bellen en te Facetimen.’’
Toch vond ze het combineren van haar leven op Curaçao met het onderhouden van contacten in Barneveld de grootste uitdaging. ,,Aan de ene kant wil je hier je leven leiden en nieuwe mensen ontmoeten, maar aan de andere kant heb je ook familie en vrienden thuis die je willen spreken. Ik vond het moeilijk om daar een goede weg in te vinden. Het is alsof je twee verschillende levens leidt. Eentje in Nederland en eentje hier. Het is bijvoorbeeld makkelijker om de dingen die je hier meemaakt te delen met mijn vrienden hier, omdat ze beter snappen hoe het hier in elkaar steekt. Maar ondertussen wil je je vrienden en familie in Nederland niet tekort doen. Het is moeilijk om daar een goede balans in te vinden.’’
Ook vond ze het in het begin soms lastig om verhalen en avonturen te delen met het thuisfront. ,,Je kan natuurlijk wel alles vertellen, maar het is lastiger als je familie en vrienden er geen beeld bij hebben. Inmiddels zijn mijn ouders, broertje en mijn vriendinnen allemaal op bezoek geweest. Dat scheelt een hoop. Ze hebben de plek waar ik woon en de mensen met wie ik omga gezien en daardoor snappen ze het ook een stukje beter. Dat praat veel makkelijker.’’ Inmiddels is Amber zelf ook twee keer terug in Nederland geweest.
VOERTAAL De overstap van de basisschool waar ze werkte naar haar huidige baan was voor Amber niet lastig. Op de school waar ze werkt, is Nederlands de voertaal en wordt ook gewerkt met Nederlandse lesmethodes. ,,We hebben vooral veel kinderen in de klas van wie de ouders bij defensie werken. Die wonen dan voor een aantal jaar op het eiland. Daarnaast is er ook een aantal Antilliaanse kinderen.’’
De Barneveldse merkt weinig verschillen op tussen het lesgeven in Nederland en op Curaçao. ,,Omdat ik op een Nederlandse school werk zijn de verschillen klein. Het enige verschil is dat ik hier ook anderstalige kinderen in de klas heb die slecht Nederlands spreken. Van hen is een andere manier van lesgeven voor nodig. Ook zijn de klassen hier kleiner dan in Nederland, namelijk niet groter dan tweeëntwintig kinderen. Dat is iets waar de school bewust voor kiest, zodat de leerkrachten alle kinderen de hulp kunnen bieden die ze nodig hebben.’’
SFEER De Barneveldse voelt zich inmiddels helemaal op haar gemak op het Caribische eiland. Vooral het relaxte sfeertje op het eiland spreekt haar aan. ,,Alles in Nederland gaat zo snel. De mensen hier doen veel rustiger aan, alles komt op z’n tijd. Iedereen beslist zelf een beetje wat hij doet en wanneer. Dat ervaar ik als fijn. Ze nemen hier meer de tijd. In Nederland vliegen dingen soms voorbij. Ik vraag me weleens af of mensen daar wel echt van genieten. Op Curaçao leven ze in het moment en genieten daar meer van. Mensen zijn sneller tevreden met wat ze hebben, terwijl ik in Nederland het idee heb dat mensen altijd meer willen.’’
Ze gaat verder: ,,Het klimaat is heerlijk en ook het buitenleven spreekt me aan. Het is een groot voordeel dat je altijd weet dat het weer goed is. In het weekend lekker naar het strand. Heel soms verlang ik wel even terug naar het Nederlandse weer. Van dat weer dat je lekker onder een dekentje op de bank kruipt. Dat heb je hier niet. Het is altijd warm. Hoe lekker dat ook is, soms mag het wel even wat koeler zijn. Met Kerst is dat bijvoorbeeld heel gek.
Overal op het eiland is versiering en kerstverlichting en staan er grote kerstmannen en sneeuwpoppen. Dat pakken ze heel groot aan. Maar ondertussen loop je wel gewoon in je korte broek.’’
GROEIEN Amber is in elk geval heel blij met de stap die ze heeft gemaakt. ,,Deze uitdaging heeft me wel een stuk zelfstandiger gemaakt. Zo’n avontuur in je eentje, je moet jezelf toch maar staande te zien houden. Je stapt toch in je eentje in het vliegtuig. Dat heeft me wel doen groeien als persoon. Gelukkig had ik vanaf het begin een fijne groep mensen om me heen met wie ik veel samen heb kunnen doen. Ook leer je jezelf wel kennen door zo’n avontuur. Hoe je met bepaalde situaties omgaat. In Nederland heb je toch je vaste groepje mensen. Alles was veilig en bekend. Hier heb je niemand en moet je helemaal opnieuw beginnen.’’
Of en wanneer De Barneveldse terugkeert naar Nederland weet ze nog niet. ,,Ik zie het allemaal wel. Ik blijf hier zolang ik het leuk vind en het goed gaat. Ik heb het op het moment nog erg naar mijn zin, al vind ik de situatie rond het coronavirus lastig. Tijdens de lockdown vroeg ik me wel even af wat ik nog op het eiland deed. Dat kwam doordat we echt opgesloten zaten en het huis niet uit mochten. In Nederland kon je de deur tenminste nog uit. Op Curaçao zaten we echt opgesloten. Toen vond ik er eigenlijk niets meer aan. Gelukkig hebben we wel beetje bij beetje wat vrijheid terug gekregen.’’
