[-13-]

10 juni 2020 om 15:55

Ze heeft er een hekel aan, maar het moet nu eenmaal gebeuren en netjes ook, want anders heb je zo de belastingdienst op je nek zitten. Nu ze de tip toepast om één keer per maand op een vast moment de administratie te doen, ziet ze er veel minder tegen op dan voorheen, al blijft ze een flinke hekel hebben aan het karwei. Aan de andere kant is het een heerlijk gevoel om alles goed op orde te hebben en te weten dat ze dit deel van haar leven prima onder controle heeft.

De hele maand opent ze de post, gooit de enveloppen weg, kijkt het vluchtig door om te controleren of het kan wachten tot het maandelijkse administratiemoment of dat er iets is waarvoor ze direct actie moet ondernemen. Bijna altijd is er genoeg tijd om het te laten liggen tot Administratiedag, zoals ze het voor zichzelf noemt. Het is prettig om alles achter elkaar weg te werken en niet steeds te hoeven bedenken dat er nog onverwerkte post ligt. Als het maandelijkse karwei afgerond is, gunt ze zichzelf altijd een beloning. Dat zorgt voor het laatste restje motivatie.

Ze start de laptop op en logt in. Ze klikt Facebook aan. Even een paar foto’s van hun uitstapje posten, denkt ze. Ze is benieuwd wat er voor reacties op komen op Facebook of tijdens de pedicurebehandelingen. Veel cliënten volgen haar op Facebook omdat ze met regelmaat een Facebookactie doet. Korting op een behandeling, een gratis voetverzorgingsproduct en af en toe maken haar volgers kans op een gratis uitgebreide pedicure. Het werkt als digitale mond-tot-mondreclame, waardoor ze er in de loop der tijd veel extra cliënten bij gekregen heeft. Ook geven zulke berichtjes gespreksstof voor tijdens de behandeling. Behandelingen waarbij nauwelijks gespreksstof is, ervaart ze als ongemakkelijk. Tegelijk is ze niet van plan haar cliënten te veel inkijk in haar privéleven te geven. Ze heeft al vaker gemerkt dat een uitstapje of een vakantie een ideale bron van gesprek is. Vaak komen er daardoor verhalen los bij haar cliënten en gaat het gesprek al snel niet meer over haar eigen ervaringen maar over de belevenissen van de cliënt. En dat is precies wat ze prettig vindt. Een luchtig, niet te persoonlijk gesprek, maar liever niet over weer en verkeer, want dat zijn zulke uitgekauwde onderwerpen.

Anna scrolt door haar tijdlijn. Weinig bijzonderheden, ziet ze. De een post de zoveelste kattenfoto, de ander meldt een kop koffie, een volgende roept op om zijn bericht te delen als je ook zoveel van je kinderen houdt. Ze zucht. Ze wordt altijd wat kriegel van zulke berichten. Deel als je dit, deel als je dat. Hoezo moet je het op Facebook delen als je van je kinderen houdt? Dat kun je hun beter recht in hun face zeggen, om het maar eens zo uit te drukken.

Een steek trekt door haar borst. Hoe graag zou zij tegen Wendy zeggen dat ze zielsveel van haar houdt. Maar Wendy lijkt allergisch voor zulke ontboezemingen. Na een rumoerige puberteit was ze gelijk na haar examen op kamers gegaan, vastbesloten het te maken zonder hulp van haar ouders. Eerlijk is eerlijk, ze hadden Wendy op dat moment financieel ook niet veel te bieden, maar ze had haar graag met raad en daad willen bijstaan waar ze maar kon. Wendy had haar en Harm niet nodig, dat had ze luid en duidelijk kenbaar gemaakt. Inmiddels heeft ze ook meer dan bewezen het best op eigen kracht aan te kunnen.

Anna klikt op de naam van haar dochter en probeert in de profielfoto van Wendy herkenning te vinden. Het lukt niet. In de bestudeerde pose en het met zorg opgemaakte gezicht vindt ze niets terug van het goedlachse meisje dat Wendy tot de brugklas is geweest. Een traan glijdt langs haar neus als ze zich niet voor de eerste keer realiseert dat haar dochter vaak niet meer dan een oppervlakkige kennis voor haar is geworden.

In een opwelling pakt ze haar mobiele telefoon en stuurt Wendy een van de foto's waarop ze met Agnes en Bernadette bij het Drielandenpunt staat. Ze voegt er een opmerking aan toe dat het een gezellige dag was, ook al was het doel van hun tocht natuurlijk nogal banaal. Zodra ze op ‘Verzenden’ heeft gedrukt, heeft ze al spijt. Waarom doet ze tegenover haar dochter of ze het zelf ook een beetje stom vindt dat ze hiernaartoe zijn gegaan? Alleen omdat ze denkt dat Wendy dat zal vinden?

Je kunt tegenwoordig je bericht verwijderen, overweegt ze. De ander kan dan niet meer zien wat je gestuurd hebt. Maar dat staat ook raar en bovendien, al staat een berichtje nog op ongelezen, vaak kun je het dan toch al wel zo’n beetje gelezen hebben door over de melding te vegen. Het bericht opent dan nog niet, maar een deel ervan kun je dan al wel zien. Dan zou het helemaal raar zijn als ze het weghaalde, want waarom zou je een berichtje als dat willen verwijderen? Alleen als je het aan de verkeerde persoon stuurt, maar ze is haar berichtje begonnen met Hoi Wendy, dus ze kan niet anders dan afwachten wanneer haar dochter het leest en hoe ze reageert. Ach, het zal haar ook niet verbazen als het blauwe vinkje ten teken dat Wendy het bericht geopend heeft, pas vanavond verschijnt en dat er verder geen reactie komt of hooguit een smiley.

O ja, de administratie, dringt het ineens tot haar door. Vandaag moet ze die afhandelen. Met frisse tegenzin pakt ze de af te handelen post uit het brievenvakje. Het lijkt niet al te veel. En dat blijkt te kloppen. Ze stuit niet op verrassende zaken, alle cijfertjes kloppen meteen met elkaar en de omzet van haar pedicurepraktijk vertoont zelfs een lichte stijging. Het is een welkome aanvulling op het salaris dat Harm als internationaal chauffeur verdient.

[wordt vervolgd