Leonoor schrijft boek Lange tanden

‘Ik liep voordurend op mijn tenen’

Astrid van Walsem

De gangen lijken oneindig lang in het UMC. Een wirwar van afdelingen links en rechts. Een doolhof waarin je als patiënt je weg naar een ‘gewoon’ leven probeert te vinden buiten de muren van het ziekenhuis, want achter iedere ziekte schuilt een mens met gevoel en dromen.

Bilthoven - Op 2 juni jl. verscheen het boek van Leonoor de Groot (18 jaar) ‘Lange tanden.’ Een boek waarin zij een completer beeld schetst van de ziekte anorexia, maar ook van de persoon achter deze eetstoornis, want anorexia is zoveel meer dan alleen een eetprobleem. De hoofdpersoon is Renée van 17 jaar en heeft vele raakvlakken met de schrijfster. Na veel opnames in klinieken sinds haar 13de, wordt Leonoor in maart 2019 opnieuw opgenomen, omdat de anorexia haar de baas lijkt te worden. Zij is dan 17 jaar en besluit een boek te schrijven over de strijd tegen anorexia en inzicht te geven in het hoofd van degene die deze strijd dagelijks aangaat. Het boek is gebaseerd op Leonoor haar eigen ervaringen aangevuld met fictie. Een dagboek heeft ze nooit bijgehouden, maar het verhaal zit in haar hoofd, want het is haar verhaal. Het is ondertussen 2 juli en Leonoor verblijft nog steeds in het ziekenhuis. Wel mag ze af toe naar huis en geniet ze van de zon op haar gezicht. Ver vooruitdenken doet ze niet. Wel hoopt ze dat ze haar eetstoornis goed genoeg onder controle krijgt, zodat zij in augustus onder begeleiding zelfstandig mag wonen. Een gigantische stap vooruit.

Leonoor: “Mijn basisschooltijd op de Montessori was heerlijk en beschermd. Dat veranderde met de overgang naar het middelbaar. Een grote plek met onbekende gezichten en zoveel verwachtingen van anderen. Ik vond het moeilijk nieuwe vriendschappen te sluiten en ik liep voortdurend op mijn tenen. De combinatie van de druk en mijn eigen drang naar perfectionisme maakte mij onzeker en bang. Misschien was het wel mijn angst om volwassen te worden en allerlei dingen te moeten, waardoor ik onbewust een uitweg zocht en die vond. Voor mijn gevoel kon ik heel veel niet, maar ik wist zeker dat ik wel het dunste meisje van de klas kon worden.”
“Altijd hoor ik dat stemmetje in mijn hoofd dat advies geeft dat in tegenspraak is met de regels die ik moet volgen om beter te worden. Een strijd om moedeloos van te worden. Met het boek wil ik mensen laten inzien dat de buitenwereld soms te makkelijk over een eetstoornis denkt. Een eetstoornis is niet altijd zichtbaar aan de buitenkant en vaak is er veel meer aan de hand. Het kost mij heel veel moeite om aan te komen, dat is een voortdurende strijd in mijn hoofd. En wanneer ik mensen vertel over mijn strijd en net een paar kilo ben aangekomen, zeggen ze soms dat ik er niet uitzie als iemand met anorexia. Dat doet pijn. Ik worstel met deze ziekte vanaf het moment dat ik opsta, totdat ik weer naar bed ga. Toekomstplannen maken is voor mij op dit moment te moeilijk. Ik wil gewoon heel graag weer grip op mijn leven krijgen en een zinvolle invulling aan mijn dag kunnen geven.”