Kerstmis

Column door Evelien Ribbens

Als kind verheugde ik me erg op Kerstmis. Mijn moeder naaide altijd een nieuwe jurk voor mij, met een hele brede zoom erin, zodat ik er voorlopig niet uitgroeide. Een feest omdat deze nieuwe jurk niet een vermaakt exemplaar van mijn zus was.

Ik verheugde mij er ook op, omdat we op de zondagsschool altijd een cadeautje kregen. Ik ervoer dat als een verlaat Sinterklaascadeau en ik weet nog dat ik, nadat ik erachter was gekomen dat Sinterklaas niet bestond, ook dacht dat alles wat ik iedere zondag meemaakte in de kerk, alleen maar gebeurde om kleine kinderen voor de gek te houden.

Jaren later woonde ik samen met mijn toenmalige geliefde in een kraakpand en verzorgden wij het kerstdiner voor de familie. Wij kookten een vegetarisch/macrobiotisch kerstmaal. Ik zie mijn lieve vader nog zitten; hij pulkte aan het met boekweit gevulde koolrolletje, op zoek naar de kalkoen. Mijn ouders vonden het geweldig dat wij het kerstdiner nu eens klaarmaakten, maar of ze het lekker vonden?

“wat hebben we het hier toch ontzettend goed”

Dan alle kerstdiners die er waren in het spitsuur van het leven; de tijd dat we kleine kinderen hadden en ouder wordende ouders. Een hoop stress gaf het ons om zo’n modelgezin te zijn zoals je dat altijd op televisie ziet. Eén keer moest ik op 24 december rijexamen doen. Ik was al vaak gezakt en zat in de lesauto met de gedachte “Nog even hiervoor zakken, dan hebben we dat gehad en kan ik verder met boodschappen doen.” Ik slaagde zowaar. Waarschijnlijk omdat ik geen tijd had om zenuwachtig te zijn.

Tegenwoordig maak ik me veel minder druk. Ik leg altijd een legpuzzel van 1000 stukjes in de kerstvakantie, de kinderen komen spelletjes doen met Kerst en verder geloven we het wel.

Geen kerststress? Toch wel. Vorige week zondag hadden we de kerstboom gekocht. Die rottige lichtjes moeten daar eerst in. Toen ze erin zaten, vond ik dat het wat weinig lichtjes waren. Mijn lief en ik dus de stad in. Tussen de horden mensen naar allerlei winkels voor gekleurde ledlampjes. Ze bleken overal uitverkocht. Vreselijk chagrijnig liep ik weer naar huis. Hing alle ballen in de boom, maar bleef wat ontevreden over het eindresultaat.

‘s Avonds waren er beelden op tv over Jemen. Kinderen met honger, moeders die niet weten waar ze het eten voor hun kinderen vandaan moeten halen. En ik had me druk gemaakt over ledlampjes.

Vrede op aarde lijkt verder weg dan ooit. Het voelt zo machteloos. Maar wat we wel kunnen doen is oog voor elkaar hebben en voor al die mensen die uit die verschrikkelijke oorlogsgebieden hier naartoe zijn gekomen, op zoek naar wat rust en geluk.

Ik wens u een goed 2019.

Evelien Ribbens