Dankbaar voor opnemen en acceptatie

‘Ik ben Lucas Hanen en 27 jaar oud. Ik kom uit Afrin, een dorp in het Koerdische gedeelte van Syrië vlakbij Aleppo dat tegen de Turkse grens aan ligt. Samen met mijn oudere broer ben ik gevlucht per boot naar Griekenland. Mijn moeder, zus en broer bleven achter. Mijn vader heb ik verloren aan kanker.’

door Astrid van Walsem

Bilthoven - ‘Op 19 oktober 2016 ben ik naar Nederland gekomen en opgevangen in kamp Zeist. Mijn broer volgde zeven maanden later. Sinds mei dit jaar hebben wij een flat in Bilthoven toegewezen gekregen. Met geld dat de gemeente ons heeft geleend, hebben wij de flat ingericht. Ik ben dankbaar dat ik hier mag zijn. Ik heb nog geen baan, maar wil wel heel graag werken. Op dit moment doe ik veel vrijwilligerswerk zoals bij de Amandelboom, een wooncentrum voor ouderen en volg ik Nederlandse les. Verder houd ik van het theater.

In Nederland krijg ik de ruimte om mijzelf te zijn en te accepteren. Ik ben homo. Ik heb lang gedacht dat ik de enige was, want in Syrië zijn geen homo’s, althans dat heb ik altijd gedacht. Hand in hand met een man lopen, is verboden en wanneer je familie weet dat je homo bent kan je vermoord worden. Ik voelde mij ongelukkig, onbegrepen en alleen. En er was niemand met wie ik mijn gevoelens kon delen.’ In Nederland voel ik mij veilig. Mijn broer weet ik nu dat ik homo ben en heeft dat geaccepteerd. Maar mijn moeder, broer en zus in Syrië weten het niet en ik zal het hen waarschijnlijk ook nooit vertellen.

In het theater heb ik mijn stem gevonden. Ik heb 10 december mijn verhaal over mijn coming out gedeeld op het International Queer and Migrant festival in Amsterdam. Het is een pijnlijk verhaal over hoe ik mijn geaardheid verborgen moest houden en hoe ik in mijn eerste relatie ben mishandeld door mijn partner. ‘Vorig jaar heb ik voor de eerste keer in mijn leven Kerst meegemaakt. Ik vond het erg bijzonder. Ik was uitgenodigd om bij een vriend Kerst met de familie te vieren. Ik houd van de gezelligheid rondom Kerst, de kerstboom en de kerstmuziek. Dit jaar heb ik nog geen echte kerstboom, maar volgend jaar zeker wel. Dat hoort er echt bij. Ook dit jaar vier ik Kerst samen met een Nederlandse vriendin en vrienden. In Syrië vieren wij geen Kerst. Vergelijkbare feesten zijn ramadan met het aan het einde het Suikerfeest en daarna het offerfeest. Ik ben van geboorte moslim, maar voel mij meer christelijk. Ik wil mij ook bekeren tot het christendom. Ik ben daar zelfs al mee bezig door het volgen van lessen in de kerk. Ik wil Nederland bedanken voor het opnemen van Syrische vluchtelingen en dat zij mij accepteren. Eindelijk mag ik zijn wie ik ben.’